Όπως στην τέχνη δεν υπάρχουν διακρίσεις έτσι και στα βιβλία ισχύει το ίδιο. Δεν υπάρχουν αντρικά και γυναικεία βιβλία. Για την ακρίβεια υπάρχουν άντρες που έχουν περιγράψει εξαιρετικά τις γυναίκες και το αντίστροφο.
Τα παρακάτω βιβλία είναι ιδιαίτερα για διάφορους λόγους. Αρχικά είναι γραμμένα όλα από γυναίκες. Κάποια σχετίζονται με το γυναικείο κίνημα και τη θέση της γυναίκας και άλλα καθόλου.
Μάρω Βαμβουνάκη, «Η μοναξιά είναι από χώμα»
H Μάρω Βαμβουνάκη καταθέτει ένα άκρως εξομολογητικό, σπαρακτικό, ποιητικό έργο, που κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1987.
Ένας άνδρας απομονώνεται σ’ ένα νησί ύστερα από έναν άσχημο χωρισμό. Μέσα από δεκαοκτώ επιστολές που γράφει προς την πρώην σύντροφό του, εκδηλώνονται τόσο τα βαθιά συναισθήματα του πρωταγωνιστή όσο και η δύναμη της ίδιας της γραφής, καθώς λειτουργεί για εκείνον ως σωτήρια λέμβος.
Το συναισθηματικό ταξίδι στο οποίο μας παρασύρει η συγγραφέας είναι ασταθές, σκληρό, ενώ είναι αμφίβολο εάν πρόκειται για ωδή στον έρωτα ή σε ό,τι μπορεί να καταστρέψει. Όσο πιο πολύ ανοίγεται συναισθηματικά ο άνδρας τόσο πιο ευάλωτος γίνεται μπροστά στον ίδιο του τον εαυτό. Βιώνει την ερωτική απογοήτευση στο έπακρο, σχεδόν βασανίζοντας τον εαυτό του: ξαναζεί πολύτιμες στιγμές της σχέσης του στο μυαλό του, άλλοτε κατηγορεί την πρώην σύντροφό του, ξεσπά, καταρρέει.
Κική Δημουλά, «Χλόη Θερμοκηπίου»
Καταξιωμένη συγγραφέας της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, γράφει παραστατικότατα σε μια κατά τα άλλα δική της διάλεκτο. Μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ποιήτριες που κάθε έργο της είναι και έμπνευση.
Στη «Χλόη Θερμοκηπίου», ενδέκατη συλλογή της ποιήτριας, το γήρας, ο χρόνος, η απομόνωση, η απώλεια τίθενται κάτω από το μικροσκόπιο και οι έννοιες αναλύονται ενδελεχώς. Ο λόγος της, εξελιγμένος και πιο άμεσος από ποτέ, συνοδεύει τα γνώριμα περιεχόμενα, ενώ μας υπενθυμίζει ότι στο δύσκολο εγχείρημα της γραφής τίποτα δεν παραμένει στάσιμο.
Διδώ Σωτηρίου, «Ματωμένα Χώματα»
Η Διδώ Σωτηρίου αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Στα μυθιστορήματά της που διακρίνονται για την έντονη παρουσία του αυτοβιογραφικού στοιχείου ξεδιπλώνονται οι περιπέτειες του ελληνισμού στον 20ό αιώνα, περιπέτειες που έζησε και η ίδια. Η Μικρασιατική Καταστροφή και η προσφυγιά, η Κατοχή, η Αντίσταση, ο Εμφύλιος.
«Δεν ήμουν η συγγραφέας που μάζεψε πληροφορίες από ιστορικά γεγονότα που είχαν γράψει άλλοι, αλλά τα έζησα στο πετσί μου», δήλωσε κάποτε. Παρά τον βιωματικό χαρακτήρα της γραφής της όμως η Σωτηρίου στάθηκε με αντικειμενικότητα απέναντι στην ιστορία. Η Εταιρεία Συγγραφέων έχει καθιερώσει προς τιμήν της το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» που απονέμεται σε συγγραφέα, Έλληνα ή ξένο, που με τη γραφή του αναδεικνύει την επικοινωνία των λαών και των πολιτισμών μέσα από την πολιτισμική διαφορετικότητα.
Μαρία Ιορδανίδου, «Λωξάντρα»
Η Λωξάντρα δεν είναι απλώς βιογραφία, ούτε απλώς μυθιστόρημα. Στο συναρπαστικό αυτό κείμενο, που έγινε ανάρπαστο από την ώρα που πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας, οι πραγματικοί και οι φανταστικοί χαρακτήρες συγχωνεύονται για να αναπλάσουν την εικόνα της Πόλης πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Μαρία Ιορδανίδου έγραψε το βιβλίο το 1963, όταν ήταν ήδη εξήντα έξι χρόνων, επειδή – έλεγε – δεν ήθελε αυτά τα λίγα πράγματα που ήξερε να τα πάρει μαζί της. Αυτό από μόνο του λέει κάτι. Η Λωξάντρα είναι η ιστορία της γιαγιάς της: μέσα από αυτήν, η Μαρία Ιορδανίδου ξαναζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή.
Σιμόν ντε Μποβουάρ, «Το δεύτερο φύλο»
«Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι.», μας δίδαξε η Σιμόν ντε Μποβουάρ. Συγγραφέας, διανοούμενη, ακτιβίστρια και φεμινίστρια η ντε Μποβουάρ πρωτοστάτησε μέσα από το έργο της στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών. Αν και είναι γνωστή κυρίως για το «Δεύτερο Φύλο», η Γαλλίδα συγγραφέας διέθετε μία εξαιρετικά ευέλικτη συγγραφική πένα.
Υπέγραψε όχι μόνο φιλοσοφικά δοκίμια αλλά και μυθιστορήματα, όπως «Η καλεσμένη» και «Οι μανδαρίνοι», τα οποία μπόλιασε με τα διδάγματα του υπαρξισμού. «Το δεύτερο φύλο» κυκλοφόρησε το 1949 και αποτέλεσε βιβλίο-ορόσημο του φεμινιστικού κινήματος.
Βιρτζίνια Γουλφ, «Η κυρία Νταλογουέι»
Η Βιρτζίνια Γουλφ συγκαταλέγεται στις συγγραφείς εκείνες που σφράγισαν με το έργο τους όσο λίγοι την παγκόσμια λογοτεχνία. Ακολούθησε τον δρόμο του μοντερνισμού, όπως ο Τζέιμς Τζόυς και ο Μαρσέλ Προυστ.
Τα γραπτά της, την ανέδειξαν σε κυρίαρχη φιγούρα του φεμινιστικού κινήματος. Μέσα από τα μυθιστορήματα αλλά και τα δοκίμιά της, επαναστατικά για την εποχή εκείνη, η Βιρτζίνια Γουλφ αμφισβήτησε τα έμφυλα στερεότυπα και μίλησε για τη θέση των γυναικών στην κοινωνία.
