Ολοκληρώθηκε σήμερα στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής η συζήτηση του νομοσχεδίου για την ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου και το πλαίσιο ίδρυσης και λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων, με την τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη.
Ολόκληρη η τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας έχει ως εξής:
«Σήμερα ολοκληρώνουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα αλλά δυστυχώς όχι εξίσου γόνιμη συζήτηση επί του συγκεκριμένου νομοσχεδίου στις επιτροπές. Χρησιμοποιώ τον όρο «όχι εξίσου γόνιμη» υπό την έννοια του ότι το ιδανικό σε ένα τέτοιου τύπου νομοσχέδιο κατά τη δική μας κρίση και ας πω κατά τη δική μου γνώμη – μιας και έχω τον λόγο- είναι πάντα να προσπαθεί ο κάθε ένας να προσθέσει ένα λιθαράκι από το να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία της «δομικής αντιπολίτευσης» που αφορά όχι άλλες δεκαετίες, αλλά άλλο αιώνα.
«Δομική αντιπολίτευση» για εμάς τους νεότερους την μάθαμε ως μία λογική του να λέμε «όχι σε όλα» απαντώντας στο πρόσωπο και όχι στο αίτημα. Και η πολύ χαρακτηριστική αποστροφή από εκπρόσωπο της αντιπολίτευσης ήταν πριν ότι «εμείς θα καταψηφίσουμε και τα Δημόσια Πανεπιστήμια», γιατί; Γιατί διαφωνούμε με κάτι άρα διαφωνήσουμε με όλα. Ευτυχισμένος ο 19ος και ο 20ος αιώνας. Αυτή είναι η απάντησή μου σε αυτό.
Απαντώ σε σειρά από πράγματα τα οποία ετέθησαν λέγοντας το εξής. Πρώτον να εξειδικεύσω αυτό το οποίο είπε ο Πρωθυπουργός την περασμένη Παρασκευή -στο οποίο δεν αναφερθήκαμε πριν- το οποίο είναι ότι αυξάνουμε το επίδομα στέγης στα Περιφερειακά Πανεπιστήμια της χώρας μας μόνο. Αυτό γίνεται στο πλαίσιο της ευρύτερης στήριξης των Περιφερειακών Πανεπιστημίων. Δηλαδή εκεί που είναι 1.500 ευρώ και 2.000 ευρώ το επίδομα στέγης, κατά αντιστοιχία στα Περιφερειακά Πανεπιστήμια μόνο, αυτό θα πάει στα 2.000 ευρώ και στα 2.500 ευρώ για εκείνα τα παιδιά των οποίων οι οικογένειες πληρούν το εισοδηματικό κριτήριο. Αυτή είναι μόνο η αρχή της στήριξης των Περιφερειακών Πανεπιστημίων με περαιτέρω τρόπους που θα δούμε στη συνέχεια.
Και για να μεταβολίσω και κάτι στην τοποθέτησή μου που ειπώθηκε από την αντιπολίτευση, να πω ότι το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο αυτό το οποίο κάνουμε για αυτό έχω αναφέρει στη Σύνοδο των Πρυτάνεων ότι θα το κάνουμε για κάθε Πανεπιστήμιο της χώρας μας, σίγουρα για κάθε περιφερειακό Πανεπιστήμιο της χώρας μας. Και εδώ απλώς να αναφέρω ξανά την αποστροφή του Πρύτανη του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου ο οποίος χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία η οποία είναι δική τους πρόταση η οποία εγκρίθηκε από την ΕΘΑΑΕ, ως ιστορική στιγμή. Ειδικά για εκείνα τα κόμματα τα οποία θέλουν να τονίζουν πολύ έντονα και το εθνικό τους προφίλ, να πω ότι η καταψήφιση των διατάξεων που αφορούν το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο οφείλουν να είναι ένα μήνυμα για τους ψηφοφόρους τους γιατί ισχύει πάντα το ρητό ότι «εθνικό είναι αυτό το οποίο είναι αληθές».
Προσθέτω, επίσης, σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα άρθρα τα οποία αφορούν τα Δημόσια Πανεπιστήμια, ξανά, την αποστροφή του Προέδρου του ΕΑΠ «πρώτη φορά στα 30 χρόνια του ΕΑΠ περιλαμβάνεται σειρά άρθρων που πηγαίνουν το ΕΑΠ μπροστά» και να υπογραμμίσω ότι αυτό οφείλουμε να το στηρίξουμε όλοι κατά την κρίση μας. Και σε ό,τι αφορά τα Δημόσια Πανεπιστήμια αυτό το οποίο ανέφερε η Σύνοδος των Πρυτάνεων το επαναλαμβάνω ότι αξιοποιήθηκαν πάρα πολλές από τις προτάσεις τους.
Νομίζω, ότι είναι ένα πάρα πολύ σπουδαίο μήνυμα ακριβώς επειδή σε όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να υιοθετούμε απόψεις που μπορούμε να συμφωνούμε και δεν πρέπει να τις υιοθετούμε. Θα έλεγα, επειδή άκουσα πριν πολλά από σχόλια της αντιπολίτευσης «à la carte». Δηλαδή, να υιοθετούμε συγκεκριμένα ψηφίσματα, να μην υιοθετούμε τη Σύνοδο των Πρυτάνεων. Να υιοθετούμε κάτι το οποίο είπε κάποιος, όχι αυτό το οποίο λέει ο Πρύτανης του Δημοκριτείου. Αυτό μπορεί να είναι εξόχως βολικό για κάποιους, για να μπορέσουν να ασκήσουν τα αντιπολιτευτικά τους καθήκοντα. Αλλά είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα της στήριξης της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως αυτή απορρέει από την Σύνοδο των Πρυτάνεων όπως αυτή εκφράστηκε, και όπως αυτή απορρέει τόσο από τον Πρύτανη του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου όσο και από τον πρόεδρο του ΕΑΠ. Γιατί στο τέλος της ημέρας οι ίδιοι είπαν ότι αυτές είναι οι δικές τους προτάσεις. Δικαιούται κανείς, και μπορεί κανείς, και οφείλει κανείς με την ώσμωση και τη συζήτηση και τον διάλογο και το debate να λέει «εδώ διαφωνούμε» και να ανταλλάξουμε τα επιχειρήματά μας εκεί που διαφωνούμε, αλλά όχι σε πράγματα στα οποία είναι σαφές ότι δεν διαφωνούμε να τα φέρνουμε στο τραπέζι και αυτά, σαν να υπάρχει κάποιο άγχος της διαφοροποίησης. Γιατί; Θετικές είναι αυτές οι διατάξεις. Δικές τους είναι. Γιατί; Τι φοβάστε; Τι φοβάστε;
Πάμε στο συνταγματικό κομμάτι, στο επίμαχο κομμάτι. Λοιπόν, εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω το εξής. Υπάρχει ένα καταπληκτικό άρθρο το οποίο ανάμεσα σε άλλα, σταχυολογώ από αυτά τα οποία δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες ημέρες, είναι του κυρίου Δελλή στην «Καθημερινή» το οποίο έχει τον τίτλο «Το Σύνταγμα δεν είναι λείψανο» και ανάμεσα σε άλλα λέει στο τέλος «τα Συντάγματα είναι ζωντανοί οργανισμοί, η μακροβιότητά τους προϋποθέτει τη δυναμική τους ερμηνεία, εάν παγώσουν στο χρόνο και πάψουν να εισπνέουν το οξυγόνο της επικαιρότητας στερούνται την ικανότητα επιβίωσης. Δεν είναι ιερά λείψανα, χρειάζονται φρέσκες αναγνώσεις και όχι λιτανείες». (Κατατίθεται στα πρακτικά)
Εδώ θέλω να πω το εξής και το λέω με πολύ μεγάλο σεβασμό. Θα έχετε προσέξει όλοι κάνουμε λάθη –δεν το λέω αυτό με καμία δεικτική διάθεση, πρώτος ο υποφαινόμενος- αλλά εάν υπάρχει κάτι που οφείλω να πω ότι σε προσωπικό επίπεδο μου έχει κάνει εντύπωση είναι ο κάθετος τρόπος με τον οποίο κάποιοι έχουν τοποθετηθεί απέναντι σε πολύ διακεκριμένους επιστήμονες. Θα έχετε προσέξει ότι ακόμη κι εγώ προσωπικά με τους ανθρώπους που έχουν άλλη συνταγματική άποψη έχω σεβασμό απέναντί τους, σέβομαι την άλλη άποψη -λέω ποια υιοθετούμε εμείς, όπως οφείλω να κάνω. Το να έρχονται επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων που σήμερα είναι βουλευτές και να μιλάνε με τόσο κάθετο τρόπο προσβάλλοντας συγκεκριμένους επιστήμονες. Λέω προσβάλλοντας γιατί; Γιατί έχω κρατήσει μερικές αποστροφές δεν θα το έλεγα αλλιώς. Αναφέρετε ότι είναι «θεωρητικολογούντες», τους είπατε «υποστηρικτές της Κυβέρνησης». Είναι υποστηρικτής της Κυβέρνησης ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος , ο κύριος Νίκος Αλιβιζάτος και ο κύριος (Αντώνης) Μανιτάκης; Σε πολλά έχουν διαφωνήσει μαζί μας, και το ξέρετε, και έχετε επικαλεστεί τα κείμενά τους σε άλλες περιπτώσεις. Κι εγώ είπα ευθέως ότι εμείς προσχωρούμε σε αυτού του τύπου τις απόψεις, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το να μπαίνει κανείς στη διαδικασία και να «σκοτώνει» 100 διδακτορικά και χιλιάδες δημοσιεύσεις ανθρώπων μια επιστήμης νομίζοντας και σηκώνοντας ένα δάκτυλο για να βγάλει ένα σύνθημα κατά την κρίση μου είναι επιστημονικά άστοχο, είναι προσβλητικό και δείχνει πολύ άγχος. Και είναι λάθος. Έχουμε μία άποψη, έχετε μία άποψη και θα κριθεί και θα κριθεί από την αρμόδια αρχή – τη δικαστική εξουσία – στο πλαίσιο της διάκρισης των εξουσιών.
Άρα, ξέρετε, η αντιπολίτευση έχει κάνει 45 ενστάσεις αντισυνταγματικότητας από το 2019, αυτή θα είναι η 46η. Δεν δικαιωθήκατε στις προηγούμενες 45 με έναν τέτοιο τρόπο για να σας κάνει να αισθάνεστε ότι έχετε το αλάθητο του Παπισμού. Και νομίζω ότι είναι πολύ καλύτερο να μην συμπεριφερόμαστε με το αλάθητο του Παπισμού μέσα εδώ. Ακούμε τις απόψεις σας. Ακούω προσεκτικά τις απόψεις της κάθε μίας και του κάθε ενός σας και το ξέρετε και προσωπικά, στο κάθε τι. Οπότε υπό αυτή την έννοια το μόνο μήνυμα το οποίο λέω ταπεινά και ευγενικά είναι: όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν δώσει τη ζωή τους για μία επιστήμη, τη ζωή τους και οι οποίοι σε πολλά πράγματα έχουν διαφωνήσει με αυτή την Κυβέρνηση και των οποίων τα λόγια επικαλούμαστε και επικαλούμαι εδώ, μην τους προσβάλλετε, είναι άστοχο. Προσθέτω λοιπόν σε αυτό το εξής.
Και ένας από αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, αφού θέλετε να το πάμε εκεί που θέλω να μοιραστώ το φιλελεύθερο πνεύμα της ρύθμισής του και της προσέγγισής του λέγεται Κώστας Γαβρόγλου. Και θέλω να διαβάσω το άρθρο 19 το οποίο κατέθεσε το 2018, σε μία διάταξη η οποία εμφορείται από φιλελευθερισμό: «οι τίτλοι σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης διεθνών οργανισμών στους οποίους μετέχει η Ελληνική Δημοκρατία είναι ισότιμοι με τους τίτλους σπουδών των ελληνικών δημοσίων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, χωρίς να απαιτείται η έκδοση πράξης αναγνώρισης».
Και επειδή αυτό είναι και ένα άρθρο πολύ δοτικό λέει ότι «η παράγραφος 1 ισχύει από την έναρξη ισχύος του νόμου 4310 του 2014», πήγε και αναδρομικά. Αυτό το πήρε πίσω ο κύριος Γαβρόγλου. Εγώ να πω ότι ο κύριος Γαβρόγλου είναι πιο φιλελεύθερος από εμένα. Εγώ θα ήθελα αυτά να ελέγχονται από την ΕΘΑΑΕ και από τον ΕΟΠΠΕΠ. Και εάν φέρουμε αντίστοιχη διάταξη για τους διεθνούς οργανισμούς -που σκοπεύουμε να το κάνουμε στην πορεία- θα υπάρξουν τα ελεγκτικά κριτήρια και το ελεγκτικό πρίσμα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αλλά εδώ μπράβο. Το καταθέτω στα πρακτικά.
Και παρότι το πήρε πίσω επειδή εδώ έχουμε διατελέσαντες, διατελέσασες υφυπουργούς του Υπουργείου Παιδείας, συμφωνείτε με τον κύριο Γαβρόγλου με αυτή τη διάταξη που κατέθεσε; Γιατί αυτή η διάταξη αναγνωρίζει ότι η διασυνοριακότητα είναι εκτός της ρυθμιστικής εμβέλειας του άρθρου 16; Αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι. Το αναγνωρίζει η διάταξη αυτό. Συμφωνείτε; Εάν συμφωνείτε εγώ θα σας σφίξω το χέρι γιατί αυτό θα δείχνει, εάν θέλετε, μια σταθερότητα μέσα στο χρόνο κάποιων πραγμάτων και κατάλαβα ότι την πήρε πίσω γιατί διαφώνησε τότε μαζί του ο κ. Φίλης. Να βάλουμε και έξτρα, εάν θέλετε, ρυθμιστικούς όρους για να μπορέσει να γίνει και σωστά, αυτή είναι η άποψή μου. Ναι, αλλά ο κ. Γαβρόγλου εδώ το έφερε. ΄Άρα διαφωνείτε. Να ειπωθεί καθαρά.
Λοιπόν, σε όλα αυτά «timeo hominem unius libri» (να φοβόμαστε τον άνθρωπο του ενός βιβλίου). Κανείς μας δεν πρέπει να είναι άνθρωπος του ενός βιβλίου. Να έχουμε ώσμωση να διαφωνήσουμε, να δούμε τι ισχύει και τι δεν ισχύει, και να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε κοινές συνισταμένες εκεί που μπορούμε.
Προσθέτω, λοιπόν: Χαρακτηρίσατε την Κύπρο «Ευρωπαϊκό αντιπαράδειγμα». Τι έχουμε πει και τι έχω πει κι εγώ προσωπικά γιατί μου βάλατε και λίγα λόγια στο στόμα μου. Εγώ είπα ότι τιμώ την Κύπρο για αυτό που έκανε, δεν είπα ποτέ ότι υιοθετούμε το κυπριακό μοντέλο και νομίζω ότι αυτό είναι αυταπόδεικτο, γιατί; Το κυπριακό μοντέλο δεν αφορά παραρτήματα, αφορά την αυτοτελή σύσταση ιδιωτικών δομών και κρατικών. Δεύτερον, επιτρέπει και τις κερδοσκοπικές θεσμικές δομές.
Τι είναι αυτό που λέω όμως; Είπα τιμώ την Κύπρο. Γιατί επικαλείστε ότι πολλοί Κύπριοι σπουδάζουν στο εξωτερικό. Ναι, πριν τον νόμο τους, σπούδαζαν όλοι. Άρα, εδώ πρέπει να δείτε τη μεταβολή, όχι τη συνθήκη όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή. Δεύτερον, τιμώ την οποιαδήποτε χώρα, πόσο μάλλον την αδελφή μας Κύπρο που κατάφεραν να κάνουν κάτι, το οποίο όλα τα κόμματα, τα αδελφά σας κόμματα, λένε ότι αυτό ήταν ευεργετικό για τη χώρα τους. Θα ενημερώσω, λοιπόν, εγώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κύπρου την επόμενη φορά που θα έχω την τιμή να με προσκαλέσει, ότι θεωρείτε ότι συνιστούν το «Ευρωπαϊκό αντιπαράδειγμα», αλλά νομίζω ότι δεν μας τιμά και δεν τους τιμά αυτή η θέση. Εάν οι ίδιοι πιστεύουν ότι αυτό το οποίο έκαναν, από την αριστερά μέχρι τη δεξιά, ότι είναι υπέρ του εθνικού τους συμφέροντος να τους δώσουμε και ένα «μπράβο» για κάτι το οποίο έχουν κατακτήσει.
Τρίτον, (όπως σας άκουσα θα με ακούσετε και θα σας ακούσω ξανά και ξανά) «ισότιμη πρόσβαση όλων μέσω των πανελληνίων εξετάσεων» αναφέρατε πριν, υφίσταται μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων. Τρεις αποκλίσεις έχει αυτό: Έχει τις διαχρονικές αποκλίσεις των μετεγγραφών, οι οποίες υπήρξαν σε ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια με πολύ πιο χαλαρούς όρους στο παρελθόν από ότι τώρα. Άρα θεωρείτε, εφόσον θέτετε ως απόλυτο κριτήριο τη βαθμολογία των Πανελλαδικών Εξετάσεων, ότι οι μετεγγραφές οι οποίες έγιναν από πανεπιστήμια του εξωτερικού σε ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια και πρόσωπα που απήλαυσαν το συγκεκριμένο προνόμιο (γιατί μπορεί και αυτά να βρίσκονται και σε αυτό το κτήριο) ότι δεν έπρεπε να είχε συμβεί; Ότι αυτό παραβιάζει αυτού του τύπου τον απόλυτο όρο δικαιοσύνης των Πανελλαδικών Εξετάσεων; Να το αποκηρύξουμε ότι αυτό συνέβη. Γιατί αυτό είναι μια παρέκκλιση. Μια δεύτερη παρέκκλιση είναι οι σπουδές που διεξάγονται αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό και αναγνωρίζονται από το παλιό ΔΙΚΑΤΣΑ, από τον νυν ΔΟΑΤΑΠ, γιατί υπάρχει διασυνοριακότητα στην εκπαίδευση. Δεν είμαστε στον ίδιο πλανήτη που είμασταν το 1975. Και τότε υπήρχε διασυνοριακότητα, δεν υπάρχει η ίδια, τώρα υπάρχει πολύ μεγαλύτερη διασυνοριακότητα.
Άρα, αυτοί οι άνθρωποι παραβιάζουν αυτή τη συνθήκη ισότητας εφόσον σπουδάζουν στο εξωτερικό; Κι αν είναι φίλοι μας, κι αν είμαστε εμείς, κι αν είναι οι οικογένειές μας, παραβιάζουμε εμείς άρα τη συνθήκη ισότητας που επικαλεστήκαμε σε αυτή την αίθουσα; Γιατί εγώ λέω ότι αυτό είναι το δημοκρατικά θεμιτό, να μπορεί κανείς να βρίσκει τον δρόμο του και τη διαδρομή του με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί. Με κανόνες και με όρους, αλλά όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα. Είναι σαν να έχουμε κλείσει την πόρτα και να υπάρχουν μόνο σύνορα. Και τρίτον, το πιο χαρακτηριστικό από όλα που δεν άκουσα στις τοποθετήσεις, δεν υπάρχουν τα κολέγια. Πουθενά. Δεν υπάρχουν τα 35 κολέγια, δεν υπάρχουν οι 32.000 σπουδαστές τους, δεν υπάρχουν οι ευρωπαϊκές οδηγίες οι οποίες τους έχουν δώσει πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα. Και έχω τονίσει κι εγώ. (Τι άλλο αυτό; Δεν είναι άλλο αυτό.).
Ο νόμος αυτός, είναι ένας νόμος, να το ξαναπώ, μειώνοντας ενδεχομένως τη ρυθμιστική εμβέλεια αυτού του οποίου παρουσιάζουμε σε σχέση με το πως δουλεύει στην ελληνική κοινή γνώμη, μην αγχώνεστε.
Είναι ένας νόμος για τα 24 δημόσια πανεπιστήμια σε ό,τι αφορά το ακαδημαϊκό δικαίωμα. Το 95% του θέματος που είναι τα επαγγελματικά δικαιώματα Λ Υ Θ Η Κ Ε. Και λύθηκε Ε Ρ Η Μ Η Ν μας. Ερήμην μας, από ευρωπαϊκές οδηγίες και άρα αυτή τη στιγμή κάνουμε μια συζήτηση περί Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και περί Ανώτατης Εκπαίδευσης σαν να μην βλέπετε τα κολέγια. Το οποίο είναι ασύλληπτο. Και αυτό το πράγμα πρέπει να ρυθμιστεί. Πρέπει το ελληνικό κράτος να ασκήσει κυρίαρχη ρυθμιστική εμβέλεια σε αυτό το πράγμα. Διότι επειδή ακούω διάφορα περί διευθετήσεων: Διευθέτηση (bold, italic, underlined) είναι η παραμονή στην υφιστάμενη κατάσταση. Αυτή είναι η διευθέτηση.
Το να μπουν ρυθμιστικοί όροι, και το έχετε αναφέρει πολλοί από εσάς στις τοποθετήσεις σας, έμμεσα a-propos, το να μπουν σκληροί ρυθμιστικοί όροι έχετε καταλάβει ότι είναι κάτι που τα κολέγια το θέλουν; Δεν το θέλουν. Είναι σαφές. Ανοίξτε οποιαδήποτε εφημερίδα, οποιαδήποτε. Παντού γκρινιάζουν για αυτό το πράγμα. Γιατί αυτή τη στιγμή που έχουμε ένα περιβάλλον αρρύθμιστο θα δημιουργηθεί μια πολύ πιο ποιοτικά ελεγχόμενη κατηγορία με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, η οποία εκ των πραγμάτων δεν τους αρέσει. Όπως δεν τους αρέσει και το γεγονός ότι μπήκε η ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής).
Την οποία πριν κατακρίνατε ότι είχε μπει στον κατώτατο κόφτη της, στο κατώτατο σημείο της μόνο και μόνο για να δημιουργήσει, όπως λέγατε, πελατεία και τώρα που είδατε ότι τη βάζουμε και στα παραρτήματα των μη κρατικών πανεπιστημίων έχετε μετατοπίσει την κριτική προς τα επάνω. Ναι αλλά η ίδια κριτική ισχύει για τη διασυνοριακότητα, για αυτούς που σπουδάζουν στο εξωτερικό, για αυτούς που σπουδάζουν στα κολέγια, εκεί τίποτα; Δεν υπάρχει; Υπάρχει μια πραγματικότητα εκεί έξω. Το να την αναγνωρίσεις είναι το πρώτο βήμα του να ξεκινάς να τη λύνεις. Αυτό λέμε, αυτό λέω και ακριβώς για αυτό τον λόγο πιστεύουμε και πιστεύω βαθιά σε αυτή τη συγκεκριμένη ρύθμιση, η οποία, ξανά για να μη βάζουμε παντού, αν θέλετε και υπερβολές, σε ότι αφορά τα 30 τα 29 άρθρα τα οποία έχουν να κάνουν με τα παραρτήματα είναι ένας νόμος που αφορά τα 24 Δημόσια Πανεπιστήμια ως προς την ισότιμη αναγνώριση του ακαδημαϊκού δικαιώματος. Όλο το άλλο είναι λυμένο. Είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε. Κι εγώ σας λέω ότι είναι λυμένο με τρόπο που δεν θέλω. Το λέω σε πρώτο ενικό. Πρέπει να μπουν κριτήρια. Έμμεση άσκηση κυριαρχίας του κράτους είναι αυτό που κάνουμε, με αυτόν τον τρόπο. Και είναι σπουδαίο να το κάνουμε για να μην υπάρχει ένα El Dorado εκεί έξω στη μεταλυκειακή εκπαίδευση.
Οπότε με αυτή την έννοια, πρέπει να μπορέσουμε να κάνουμε και άλλες παρεμβάσεις. Και πρόσθετες παρεμβάσεις για να μπορέσουμε και να φέρουμε πίσω ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων που σπουδάζουν στο εξωτερικό και να κάνουμε την Ελλάδα Περιφερειακό Κέντρο Εκπαίδευσης και ναι όλα αυτά έχουν ενταχθεί στην ίδια νομοθετική ρύθμιση ακριβώς επειδή έχουν ενιαία φιλοσοφία. Ακριβώς επειδή πρέπει να διεθνοποιηθούν τα Δημόσια Πανεπιστήμια. Ακριβώς επειδή πρέπει να μπορέσουμε να φέρουμε ξένους φοιτητές και από αυτά για αυτό έχουμε και πολλές τέτοιες ρυθμίσεις. Και βέβαια αυτές είναι ρυθμίσεις, ξαναλέω, οι οποίες ήρθαν από την ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα και ακριβώς για αυτό υιοθετήθηκαν.
Αντιπαρέρχομαι για ακόμη μία φορά την κριτική περί χρηματοδότησης. Γιατί θεωρώ, γιατί έχετε δει ότι εγώ δεν έχω τοποθετηθεί μικρόψυχα, παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ μείωνε κάθε χρόνο την κρατική χρηματοδότηση στα δημόσια ΑΕΙ, μόνος μου είπα ότι δεν το θέλατε να το κάνετε αυτό.
Τη μειώνατε, (τα έχουμε εδώ τα στοιχεία, τα έχω καταθέσει στα πρακτικά 92.4 εκατ. ευρώ το 2018 κυρία Τζούφη) κι επίσης ταυτόχρονα για να το ξαναπώ αυτό που είπα την προηγούμενη φορά, αυξήσατε τον αριθμό των μεταπτυχιακών με δίδακτρα ενώ κυβερνήσατε. Ξαναλέω, δεν πιστεύω ότι το θέλατε. Αλλά συνέβη. Και άρα, όταν κάτι έχει συμβεί επί των ημερών μας, ή για να χρησιμοποιήσω μία άλλη ορολογία, στη βάρδιά μας, δεν μπορούμε να επικαλούμαστε συγκεκριμένα πράγματα τα οποία έχουν ειπωθεί εκείνη τη στιγμή. Όπως αντίστοιχα αυτό που έκανε ο κύριος Γαβρόγλου, δεν δέχομαι ότι ήταν ένα στιγμιαίο λάθος. Πιστεύω ότι αντανακλούσε μία πάρα πολύ συγκεκριμένη πεποίθηση η οποία είχε να κάνει με τη διασυνοριακή εκπαίδευση. Και μπράβο. Να την κάνουμε λοιπόν μαζί και να την κάνουμε ωραία ή θα κάνουμε αυτή τη στιγμή ιδεολογική διαμάχη λες και είμαι στα αμφιθέατρα της ΑΣΟΕΕ φοιτητής το 2001; Γιατί αυτό ακούω τόσην ώρα. Τα ίδια και τα ίδια.
Έχουν περάσει δύο Βιομηχανικές Επαναστάσεις, έχουμε μπει στην Τεχνητή Νοημοσύνη, απαντάει το Chat GPT, αλλά εδώ λέμε τα ίδια. Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό αυτό παγκοσμίως, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μας βλέπει αυτή τη στιγμή δεν κάνει αυτή τη συζήτηση. Και, ταυτόχρονα, αυτό το οποίο έχουμε επικαλεστεί ότι οι όροι είναι οι πιο αυστηροί οι οποίοι υπάρχουν στην Ευρώπη, το ξέρετε ότι ισχύει. Σε όλες τις άλλες χώρες της Ε.Ε., οι όροι περί εγκατάστασης παραρτημάτων είναι ίδιοι με τους όρους των κολεγίων.
Εγκρίνονται μόνο από τα μητρικά πανεπιστήμια. Η μόνη χώρα στην Ε.Ε. η οποία θα πάει να πει ότι η Ανεξάρτητη Αρχή της τα εγκρίνει είμαστε εμείς. Αυτό το αρνείστε; Κι αν δεν φτάνει, τι φτάνει; Τι άλλο χρειάζεται να κάνουμε; Γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε δημιουργήσει ένα πάρα πολύ σφιχτό πλαίσιο. Οι μισοί από τους Συνταγματολόγους τους οποίους έχουμε επικαλεστεί, αν διαβάσετε τις γνωμοδοτήσεις τους, επικαλούνται πράγματα τα οποία είναι επιπρόσθετα αυτών τα οποία κάναμε εμείς. Έχουμε κάνει ένα πάρα πολύ στέρεο και λελογισμένο βήμα στην όλη διαδικασία.
Προσθέτω, επειδή ακούσθηκαν πάρα πολλά και από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ, απλώς να αναφέρω ότι σε προσωπικό επίπεδο με ξενίζει πάρα πολύ η συνταγματική στάση του ΠΑΣΟΚ, με δεδομένο ότι ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ο πρώην πρόεδρος του και με δεδομένο ότι ο κύριος Αλιβιζάτος έχει συμβουλεύσει το ΠΑΣΟΚ σε πάρα πολλά πράγματα.
Θα μπορούσε κάλλιστα κανείς να πει ότι έχει μία προτίμηση αλλά το να χρησιμοποιείτε ορολογία όπως «ακροβασίες», «διάρρηξη» που αφορούν γνωμοδοτήσεις αυτών των ανθρώπων το αφήνω στην κρίση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ για το αν αυτό είναι δόκιμη ορολογία και δόκιμος τρόπος τοποθέτησης απέναντι στη διαχρονική, αν θέλετε, παρουσία αυτών των ανθρώπων. Νομίζω και εμείς που είμαστε σε άλλα πολιτικά Κόμματα δεν θα διανοούμασταν να τοποθετηθούμε με αυτό τον τρόπο απέναντί τους.
Να απαντήσω όμως, σημείο-σημείο, σε κάποια πράγματα που έθεσε ο κύριος Παραστατίδης. «Κερδοσκοπικά ή μη», έχω αναφέρει ότι κερδοσκοπικά πανεπιστήμια του εξωτερικού έχουν κάνει κοινά προγράμματα, κοινά μεταπτυχιακά με τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια ήδη. Το Frederic με το πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το NICOSIA με το Πανεπιστήμιο Πατρών, κοινά μεταπτυχιακά προγράμματα. Να αναφέρω ότι εκεί πέρα δεν έχω δει πολύ σημαντικές αντιδράσεις, από μεριάς πολλών οι οποίοι σήμερα σκίζουν τα ιμάτιά τους, και να τονίσω ότι ίσα-ίσα εμείς ερχόμαστε εδώ να δημιουργήσουμε ένα ειδικού τύπου Νομικό Πρόσωπο το οποίο, με μία σειρά από διατάξεις απαγορεύεται να μοιράζει έσοδα σε πολλούς.
Επειδή άκουσα μία καταπληκτική κριτική, η οποία λέει: γιατί αφαιρέσατε; Απαγορεύεται να μοιράζει έσοδα σε οποιοδήποτε πρόσωπο, συμπεριλαμβανομένων των ιδρυτών του. Και μας θέσατε το ερώτημα γιατί το αφαιρέσατε αυτό; Το «σε οποιοδήποτε πρόσωπο» δεν το συμπεριλαμβάνει; Ήταν μία νομοθετική, αν θέλετε, επιπρόσθετη διόρθωση. Είναι σαφές ότι όταν λέμε κανένας, εννοούμε κανένας. Αυτή είναι η νεοελληνική διατύπωση του όρου «κανένας».
Προσθέτω: φινλανδικό μοντέλο, το οποίο έχει αναφερθεί από πάρα πολλούς. Ανέφερε ο κύριος Παραστατίδης το φινλανδικό μοντέλο στην αρχή, τώρα λέει το σκανδιναβικό. Το φινλανδικό μοντέλο το έχουμε πει, το έχω πει 30% μπαίνει στα Πανεπιστήμια, από τους αποφοίτους των Λυκείων στα φινλανδικά πανεπιστήμια. Μετά από αυτό, υπήρξε μία «à la carte» εκδοχή των σκανδιναβικών χωρών.
Το πρόβλημα με το σκανδιναβικό μοντέλο το οποίο έχει επικαλεσθεί το ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν υπάρχει αυτούσιο σε καμία σκανδιναβική χώρα. Άρα, είναι ένα «virtual» (εικονικό)σκανδιναβικό μοντέλο, κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο ένα σκανδιναβικό σταυρόλεξο, για να μπορέσουμε να το διαβάσουμε καλά, σε κάθε περίπτωση όμως εγώ θα πω ότι όλες αυτές οι θέσεις που έχουν ειπωθεί, πρέπει να μπορέσουμε να τις δούμε μία – μία, και εγώ θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν άκουγα, θέλουμε κι αυτούς τους 5, 6, 7, 8 όρους γιατί δεν σας κρύβω, για να μην θεωρηθεί ότι και εμείς υπερβάλουμε στη θέση μας, πολλά από αυτά τα οποία έχετε πει και ως Κόμματα της Αντιπολίτευσης και ως πρόσωπα, ακόμη κι αν διαφωνείτε, το προηγούμενο διάστημα, έχουμε προσπαθήσει και έχω προσπαθήσει να τα εντάξουμε μέσα στο κείμενο.
Την περιφερειακή παράμετρο την οποία βάλατε, τη βλέπετε, και στο κομμάτι στο οποίο αφορά το παράβολο και τις εγγυητικές επιστολές πως διαφοροποιείται το κέντρο από την περιφέρεια και ταυτόχρονα, το ότι αλλάζουμε το στεγαστικό επίδομα μόνο για τα περιφερειακά πανεπιστήμια, επίσης αντανακλά αυτό το ενδιαφέρον. Κι ακριβώς για αυτό το λόγο, έχω επιμείνει από την πρώτη μέρα, να καθίσουμε κάτω και να τα δούμε ένα-ένα, και να δούμε πως μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερη ώσμωση στο κείμενο από το να παίρνουμε «ex ante» πολιτικές θέσεις «reflex». Γιατί πολύ απλά δεν έχει, κατά την κρίση μας, νόημα.
Και κλείνω με το εξής το οποίο ειπώθηκε. Σε ό,τι αφορά την ειδική αγωγή, το οποίο είναι ένα θέμα το οποίο μας ενδιαφέρει κι εμένα με ενδιαφέρει προσωπικά, το ανέφερε η κυρία Θρασκιά, θα προσπαθήσουμε να φέρουμε ένα συνολικό θεσμικό πλαίσιο για την ειδική αγωγή στο οποίο θα θέλαμε, παρότι ενδεχομένως αυτό δεν είναι ένα νομοσχέδιο το οποίο για όλους τους λόγους που ανέφερα πριν, δύναται να αναπαράξει το επιθυμητό επίπεδο συναίνεσης, στην ειδική αγωγή νομίζω ότι θα μπορούσαμε να το επιτύχουμε πολύ περισσότερο, θα προσπαθήσουμε να το φέρουμε ακόμα και μέσα στους επόμενους λίγους μήνες.
Ακριβώς επειδή είναι ένα θέμα πάρα πολύ ουσιαστικό, ακριβώς επειδή, με την προηγούμενη ιδιότητα μου –εδώ επιτρέψτε μου να πω ότι είχα ασχοληθεί πάρα πολύ, και είχε ασχοληθεί και η ομάδα μου- με το θέμα των αποζημιώσεων της λογοθεραπείας και της εργοθεραπείας, μέσω ΕΟΠΠΥ να γίνεται αμιγώς ψηφιακά και γρήγορα και να μη στέκονται οι ίδιοι άνθρωποι στις ίδιες ουρές, αφ’ ετέρου έχετε διακρίνει, είμαι βέβαιος, ότι έχουν αυξηθεί οι αναπληρωτές οι οποίοι απασχολούνται στην παράλληλη στήριξη τον τελευταίο χρόνο, νομίζω ότι μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα εδώ και η ειδική αγωγή γενικά μας διδάσκει και πάρα πολλά σε σχέση με το πώς θα πρέπει να είναι συνολικά η εκπαίδευση.
Κι επειδή αναφέρατε έτσι γενικά και τον όρο αριστεία, ότι τον χρησιμοποιούμε και εδώ θέλω να πω ότι εξαρτάται τι εννοεί κανείς. Αν ορίζει την αριστεία ως διεργασία, εγώ την πιστεύω βαθιά. Αν την ορίζει ως κατάσταση θα σας πω κι εγώ ότι δεν θέλουμε αυτό. Ως διεργασία τι σημαίνει όμως; Σημαίνει ότι ο καθένας να βρίσκει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, σημαίνει ο καθένας να μπορεί να βρίσκει συνθήκη ευτυχίας η οποία είναι δική του και όχι του οικογενειακού του, φιλικού, κοινωνικού του περιβάλλοντος και σημαίνει να μπορεί ο καθένας να ταυτίζει αυτόν τον όρο με τον όρο μεράκι και να τον βρίσκει στη ζωή του.
Κι επειδή πιστεύω ότι σ’ αυτό, λίγο πολύ όλοι συμφωνούμε, αυτό είναι κάτι το οποίο μας το διδάσκουν τα παιδιά τα οποία κυρίως είναι στην ειδική αγωγή σήμερα και οι οικογένειές τους. Κι επειδή θέλουμε να τους τιμήσουμε όλοι και το λέω με ειλικρίνεια αυτό και χωρίς κανένα πολιτικό χρώμα και πολιτικό πρόσημο, αν θέλετε, σ’ αυτό το κομμάτι να καθίσουμε όλοι μαζί να συνδιαμορφώσουμε και μία πρόταση με τους μέγιστους δυνατούς όρους για να μπορέσουμε να στηρίξουμε και αυτές τις οικογένειες και αυτό το κομμάτι της εκπαίδευσης που είναι το πιο ουσιαστικό κατά την κρίση μου, που μπορούμε».
