Πληθαίνουν τα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας σχετικά με την υπόθεση διαφθοράς του κυκλώματος στην Πολεοδομία Ρόδου.
Όπως αναφέρει η dimokratiki, τηλεφωνικές συνομιλίες που έχουν καταγραφεί παρουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο δρούσε ένα οργανωμένο σύστημα εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων με αντάλλαγμα οικονομικά ή άλλα ανταλλάγματα στην Υπηρεσία Δόμησης Ρόδου.
Στη νεότερη αποκάλυψη πρωταγωνιστεί επικοινωνία αρχιτέκτονα με ανώτατο υπάλληλο της Υπηρεσίας Δόμησης Ρόδου κι αφορά ξενοδοχειακή επένδυση στο νησί.
Μάλιστα, φαίνεται πώς χρησιμοποιούσαν ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας, προκειμένου να μην γίνουν εύκολα αντιληπτοί, κάνοντας αναφορές σε «τσουβάλια» και «πατάτες».
«Θα δώσουμε αύριο τις πατάτες που του τάξαμε… δεν θα του δώσω όλο το τσουβάλι», ακούγεται να λέει ο αρχιτέκτονας στην τηλεφωνική του συνομιλία.
Μ’ αυτόν τον τρόπο περιγράφεται η πληρωμή, που συνδέεται άμεσα με την έκδοση πολεοδομικού εγγράφου που αναμένεται να επιτρέψει τη συνέχιση εργασιών σε ξενοδοχείο, των οποίων η άδεια είχε ανασταλεί.
Σε άλλο απόσπασμα, ο ίδιος προσθέτει: «Το 1/3 σήμερα, μετά από πέντε ημέρες το 1/3, μετά από δέκα ημέρες το υπόλοιπο». Η συνομιλήτριά του συμφωνεί, ενισχύοντας την εντύπωση ότι το σύστημα αυτό είναι απολύτως γνωστό και λειτουργικό.
Σε συνομιλία λίγες ημέρες μετά, ο αρχιτέκτονας δηλώνει: «Μου έδωσαν ένα εκεί της πλάκας χαρτί, αλλά μου κάνει και αυτό». Λίγες ώρες αργότερα, όμως, φαίνεται πως αυτό το “χαρτί” δεν άρεσε στον επενδυτή.
«Δεν ήταν τόσο καλό το χαρτί», μεταφέρει ο αρχιτέκτονας, φανερώνοντας την απογοήτευση της άλλης πλευράς που περίμενε… κάτι περισσότερο.
Η συνομιλήτριά του, σε μία αποκαλυπτική φράση, συμπληρώνει: «Γιατί δεν σου κάνουν αυτό που πρέπει ρε αυτοί; Τόσα, μην πω», αποφεύγοντας συνειδητά να αναφέρει νούμερα ή συγκεκριμένα ποσά.
Σε άλλο διάλογο υπηρεσιακά στελέχη της Πολεοδομίας Ρόδου φαίνεται πώς δέχονταν μεγάλη πίεση και ζούσαν μέσα στον φόβο.
Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος μεταξύ δύο γυναικών στελεχών της υπηρεσίας:
«Δεν είμαι και αναίσθητη, αλλά δεν μπορώ να το κάνω, φοβάμαι… χρησιμοποιεί την ηθική, ότι “είμαι φίλος σας, μην με αφήσετε”», λέει η μία, αναφερόμενη στον αρχιτέκτονα που απαιτούσε την άρση διακοπής εργασιών για το ξενοδοχείο.
Η ίδια προσθέτει με απόγνωση: «Έχω και τον Κ. να μου πρήζει τα α…», δηλώνοντας πως δεν αντέχει άλλο την πίεση, την ίδια ώρα που περιγράφει ένα περιβάλλον φόβου και αβεβαιότητας, όπου οι αποφάσεις παίρνονται «με βαριά καρδιά».
