H ινδική Tata είχε την ιδέα για την κατασκευή του φτηνότερου αυτοκινήτου στον κόσμο, που αρχικά φάνταζε ελκυστική.
Με τη συνεχόμενη άνοδο των τιμών των αυτοκινήτων παγκοσμίως, ποιος δεν θα ήθελε ένα φτηνό και προσιτό αυτοκίνητο, που να ικανοποιεί τις καθημερινές του ανάγκες; Αυτό είχαν σκεφτεί και οι ιθύνοντες της ινδικής Tata, το «μακρινό» 2008 με την ανακοίνωση της κατασκευής του πιο φτηνού αυτοκινήτου στον κόσμο με κόστος τότε 1.300 δολάρια ΗΠΑ.
Ο αρχικός στόχος της Tata ήταν η κατασκευή 250.000 μονάδων ετησίως, ώστε να είναι κερδοφόρο το εγχείρημα, αλλά για διάφορους λόγους δεν επετεύχθη ποτέ. Τα δύο πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του Tata, οι πωλήσεις ήταν συνολικά 140.000 μονάδες, αρκετά μακριά από το στόχο.
Βέβαια για να κατασκευαστεί ένα αυτοκίνητο με τόσο χαμηλό κόστος, αυτομάτως σημαίνει πως θα υπάρχουν συμβιβασμοί και εκπτώσεις στην ποιότητα κατασκευής και στον εξοπλισμό του. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε πρόσβαση στο χώρο αποσκευών… εξωτερικά, παρά μόνο από το εσωτερικό του. Αυτό άλλαξε το 2015, με το Tata ν’ αποκτά κανονική πίσω πόρτα. Επιπροσθέτως, δεν υπήρχαν αερόσακοι, ηχοσύστημα, (μόνο στις «πλούσιες» εκδόσεις) ακόμα και εξωτερικός καθρέφτης συνοδηγού! Για ηλεκτρικά παράθυρα στη βασική έκδοση ούτε λόγος, ούτε φυσικά κλιματισμός, που μπορούσε να τοποθετηθεί όμως σε πιο ακριβές εκδόσεις.
Ο κινητήρας του ήταν δικύλινδρος (με μονό μάλιστα άξονα εξισορρόπησης κραδασμών), 624 κ.εκ. που απέδιδε 38 ίππους, με την τελική ταχύτητα να ξεπερνά οριακά τα 100 χλμ./ώρα (105). Για την επιτάχυνση ούτε λόγος, αφού χρειαζόταν περίπου μισό λεπτό για πρώτα 100 χλμ./ώρα.
Εκεί όμως που τα πράγματα δεν πήγαν καλά, ήταν ο τομέας της ασφάλειας, όπως ήταν αναμενόμενο με τόσες εκπτώσεις στο κόστος παραγωγής. Στις δοκιμές NCAP του 2014 το Tata απέσπασε… μηδέν αστέρια στην προστασία επιβατών και παιδιών.
Ένας ακόμα λόγος που το Tata δεν είχε την αναμενόμενη απήχηση, ακόμα και στην Ινδία, ήταν η ακριβή τιμή του σε σχέση με τα δίκυκλα, ενώ το κοινό προτιμούσε ν’ αγοράσει ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, που μπορεί να ήταν πιο ακριβό από το Tata, αλλά προσέδιδε περισσότερο κύρος. Το Nano είχε θεωρηθεί στην Ινδία το «αυτοκίνητο του φτωχού», με προφανώς αρνητικό αποτέλεσμα στις πωλήσεις του.
Πέρα από τα θέματα παθητικής ασφάλειας, είχαν υπάρξει και αναφορές για φωτιές, που προκλήθηκαν από τα ηλεκτρολογικά, κάτι που ναι μεν η Tata είχε αρνηθεί, ωστόσο είχε επεκτείνει την εγγύηση των αυτοκινήτων.
Λογική συνέπεια των παραπάνω ήταν ο τερματισμός της παραγωγής το 2018 και το άδοξο τέλος του «φτηνού» αυτοκινήτου. Τη σημερινή εποχή βέβαια με τον εξοπλισμό άνεσης και ασφάλειας που διαθέτουν τ’ αυτοκίνητα και τους περιορισμούς των ρύπων, οποιαδήποτε σκέψη για την κατασκευή ενός προσιτού αυτοκινήτου, όχι φυσικά με κόστος πχ 5.000 ευρώ, αλλά ακόμα και 10.000 ευρώ, είναι απαγορευτική.
