Στο 10,8% υποχώρησε το εποχικά διορθωμένο ποσοστό της ανεργίας τον Μάιο του 2023 στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε σήμερα η Ελληνική Στατιστική Αρχή, έναντι 12,7% τον Μάιο του 2022 και του αναθεωρημένου προς τα άνω 11,3% τον Απρίλιο του 2023.
Οι απασχολούμενοι ανήλθαν σε 4.186.179 άτομα, σημειώνοντας αύξηση κατά 45.901 άτομα σε σχέση με τον Μάιο του 2022 (1,1%) και κατά 22.512 άτομα σε σχέση με τον Απρίλιο του 2023 (0,5%).
Οι άνεργοι ανήλθαν σε 506.184 άτομα, καταγράφοντας μείωση κατά 95.166 άτομα σε σχέση με τον Μάιο του 2022 (-15,8%) και κατά 23.861 άτομα σε σχέση με τον Απρίλιο του 2023 (-4,5%).
Ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, κ. Άδωνις Γεωργιάδης, δήλωσε:
«Είμαι εξαιρετικά ευτυχής που η ανάληψη των καθηκόντων μου στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Απασχόλησης συμπίπτει με τον χαμηλότερο δείκτη ανεργίας από το 2009. Θα δουλέψουμε σκληρά, ώστε τους επόμενους μήνες να πάμε ακόμα καλύτερα και σύντομα η ανεργία στην Ελλάδα να είναι κάτω από το 10%».
Μια σκέψη για “Άδωνις Γεωργιάδης: “Στόχος μας η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%” – Τι δήλωσε για τη νέα έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ”
Εάν ήμασταν ανθρώπινη κοινωνία θα είχαμε απαιτήσει από την Πολιτεία να θεσμοθετήσει συνταγματικά επίδομα επιβίωσης και άλλες βασικές παροχές (παιδεία, υγεία κλπ) για κάθε άστεγο. Αυτό απαιτεί κατ ανάγκη την επιβολή υψηλών τακτικών φόρων στη συντριπτική πλειοψηφία της “μεσαίας τάξης”, η οποία όμως έχει τη δύναμη και εξαφανίζει γρήγορα κάθε υποψήφιο πολιτικό που θα τολμήσει ακόμη και να υπονοήσει κάτι τέτοιο. Οι δεξιοί θα πουν ότι έτσι θα οφεληθούν οι τεμπέληδες και οι αριστεροί θα συμφωνήσουν, λέγοντας ότι προηγείται το δίκιο του εργάτη. Έτσι τα παίρνουν όλα αυτοί που έχουν τη δύναμη να απειλούν την κοινωνία με απεργίες και δεν περισσεύει τίποτα για τις καθαρίστριες των δημόσιων wc, τους άστεγους, τις γυναίκες που δεν έχουν εργασία και αναγκάζονται συχνά να υπομένουν κακούς συζύγους που τις σκοτώνουν στο ξύλο επειδή δεν έχουν που να πάνε χωρίς λεφτά, και για πολλές ακόμη τάξεις φτωχών ανθρώπων. Δεν θα με πείράζε καθόλου αν πλήρωνα τέτοιους φόρους. Αν κάποιοι είναι τεμπέληδες, ας αρκεστούν σε αυτές τις βασικές παροχές, αλλά να τις έχουν. Γιατί πρέπει να τιμωρείται ένας απλός άνθρωπος, επειδή δεν έχει ως κίνητρο το κέρδος αλλά βάζει μπροστά άλλες προτεραιότητες. Παρεπιπτόντως, τα επιδόματα επιβίωσης θα ρίξουν κατακόρυφα την εγκληματικότητα. Κι ακόμα, κανένας εργοδότης δεν θα μπορεί πλέον να εκβιάζει τον εργαζόμενο στηριζόμενος στην ανάγκη του να επιβιώσει, βάζοντας τον να κάνει κάθε είδους δουλεία, ενώ έχοντας ένα επίδομα, ο εργαζόμενος θα έχει μεγαλύτερη άνεση χρόνου και μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία για να ψάξει για μια δουλειά που του ταιριάζει περισσότερο, οπότε θα είναι και πιό αποδοτικός. Σε καμία περίπτωση δεν συνδεονται ολα αυτα με αθρώες προσλήψεις άχρηστων ΔΥ. Ίσα ίσα που αυτοί έφεραν την καταστροφή μας.
Να προσθέσω ότι η φινλανδική κεντροδεξιά κυβέρνηση έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια ένα πρόγραμμα που σκοπεύει να αποκαταστήσει όλους τους άστεγους με κάθε κόστος εντός ορίζοντα λίγων ετών, δίχως όρους. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν επιχειρήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Βέβαια, η φινλανδία έχει πολύ υψηλούς δείκτες κοινωνικής συνοχής ενώ αντίθετα οι δικοί μας είναι πολύ χαμηλοί, κι αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα.
Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε σε μια οικογένεια όπου ο γιός πρέοει να πληρώσει τη μάνα του για να του φτιάξει φαγητό, τον πατέρα για να τον πάει στο σχολείο, κι αν είναι πολύ μικρός και το φαγητό στο τραπέζι είναι λίγο, ο πατέρας να τον άφηνε νηστικό, δίνοντας προτεραιότητα στα πιό ισχυρά μέλη της οικογένειας. Θα διαλύονταν. Θέλουμε μια κοινωνία συνεκτική όπως μια δεμένη οικογένεια, με την ευρεία έννοια του όρου.
Η κοινωνία είναι εγγενώς άδικη, οπότε η Πολιτεία οφείλει να εξισσορροπήσει τις αδικίες αυτές με κατάλληλα επιδόματα τώρα, υπό τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες κι όχι αύριο. Οι γυναίκες, για παράδειγμα, λόγω της σωματικής τους δομής έχουν λιγότερες ευκαιρίες από τους άνδρες στην αγορά εργασίας. Φανταστείτε μια άεργη, αδύναμη γυναίκα με μικρά παιδιά που ζει σε μια μεγάλη πόλη κι έχει έναν κακό σύζυγο που τη δέρνει. Αυτή η γυναίκα θέλει να φύγει, αλλά δεν έχει που να πάει γιατί είναι οικονομικά εξαρτημένη από τον σύζυγο. Ακόμα κι αν καταφύγει προσωρινά σε κάποιο άσυλο, τι θα απογίνει για τα επόμενα χρόνια της ζωής της, πως θα φροντίσει σωστά τα παιδιά, πως θα πληρώνει ενοίκιο, ποιός πιθανός υποψήφιος σύζυγος είναι πρόθυμος να την δεχτεί όπως, και πως ξέρει αν αυτός δεν της βγει χειρότερος από τον προηγούμενο; Η απάντηση σε όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι η καθιέρωση του όρου “γυναικοκτονία”. Λεφτά χρειάζεται. Τα δικά μας λεφτά. Των πολλών. Αλλά είμαστε αδιάφοροι και υποκριτές. Θα μπορούσε να συμβεί στη μάνα σας αυτό. Η Πολιτεία πρέπει να προνοεί για όλους. Δεν ξέρετε τι μπορεί να συμβεί αύριο στο παιδί σας, στην κόρη σας, ποιά κακοτυχία της ζωής. Όλοι θα χρειαστούμε κάποια στιγμή ένα κοινωνικό μαξιλάρι. Αν όχι από αγαπη, έστω από ανθρώπινο ενδιαφέρον, αυτά είναι πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Μην ψάχνετε για εύκολους τρόπους και κατάλληλες συγκυρίες. Η σωστή στιγμή είναι πάντα τώρα.