Συνέντευξη στο Documento έδωσε η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Η καταξιωμένη ερμηνεύτρια μίλησε για την καριέρα της, τις αλλαγές που έχουν γίνει πια στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και για το λόγο που δεν της αρέσουν οι φωτογραφίσεις.
Διαβάστε αναλυτικά τα όσα είπε η Ελευθερία Αρβανιτάκη
Αποφεύγετε τις φωτογραφίσεις πλέον, τα εξώφυλλα κλπ. Μοιάζει να μη θέλετε την έκθεση όσο μεγαλώνετε.
Ισχύει. Δεν είμαι πολύ χαρούμενη όποτε κάνω φωτογραφίσεις ή βιντεοκλίπ, να σας πω την αλήθεια. Και από παλιά, αλλά τώρα χειροτέρεψε όλο αυτό (γέλια). Δεν το ‘χα ποτέ με τον φακό… Εξασφαλίζω την ηρεμία μου και αποδιώχνω τη φυσική μου αμηχανία μπροστά του. Δεν έχει να κάνει με την εμπειρία, αλλά με το πώς είσαι ψυχικά. Δεν μου δίνει πια τη χαρά που μου έδινε.
Η εποχή η ίδια δεν δίνει χαρά αν το γενικεύσουμε
Έχετε δίκιο. Ειδικά ολόκληρη η δεκαετία του 1980 ήταν ένα πάρτι. Ακολούθησε η συρρίκνωση μέχρι σήμερα που παίζεις δύο φορές την εβδομάδα εκεί που εγώ είχα μόνο ρεπό τις Δευτέρες.
Τραγουδάτε σε παρέα άμα έρθετε στο κέφι;
Όχι πια. Αυτό γινόταν στο παρελθόν, στα 80s που σας έλεγα. Και σήμερα υπάρχουν παρέες που παίζουν σε ουζερί και ταβερνάκια, τότε όμως πηγαίναμε όλοι και παίζαμε με κιθάρες και μπουζουκάκια. Δεν μου ζητάνε κιόλας να τραγουδήσω, αλλά και να μου το ζητούσαν δεν θα το ’κανα.
Παρότι δεν είστε απόμακρη απ’ τον κόσμο
Έχω μεγάλο σεβασμό στον κόσμο. Αν γίνεσαι κάτι στην τέχνη σου, το χρωστάς σ’ ένα κοινό που σε σέβεται και σ’ αγαπάει και οφείλεις να κάνεις το ίδιο. Να πω όμως και ότι δεν πρόκειται να κάνω συναυλίες με αφορμή το άλμπουμ αυτό, αφού προέχει η συνεργασία με τον Φραγκούλη. Ίσως εντάξω ένα τραγούδι στο πρόγραμμα, αλλά μέχρι εκεί. Το έκανα για να καταθέσω ένα ντοκουμέντο από εκείνη την περίοδο περισσότερο.
Νιώθετε πως το λαϊκό τραγούδι είναι και λίγο ξέφραγο αμπέλι;
Νομίζω ότι θα βρεις ωραία τραγούδια σε λαϊκούς πιο εμπορικούς καλλιτέχνες. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν προσεγμένη δισκογραφία. Αντιθέτως, πιστεύω πως η δική μας πλευρά, το «έντεχνο», βιώνει μια περίοδο δύσκολη. Δεν ξέρω πότε θα βγει απ’ αυτήν, αλλά οι περισσότεροι παραγωγοί στρέφονται πλέον στους εμπορικούς καλλιτέχνες.
Και ποια είναι τα όρια μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού τραγουδιού;
Δεν ξέρω… Ξέρετε εσείς;
Ο στίχος θα έλεγα
Και ο ήχος. Συμφωνούμε όμως. Ακόμη μου στέλνουν τραγούδια που τα ακούω κατά ένα 80%. Νομίζω, ας πούμε, πως ένας δίσκος σαν τα «Τραγούδια για τους μήνες» από το 1996 δεν θα είχε την ίδια αποδοχή σήμερα. Ήταν μια εποχή που το δύσκολο, το πιο λόγιο τραγούδι, είχε κοινό. Κάτι που δεν βλέπω να υπάρχει πια.
