Συνέντευξη στον δημοσιογράφο Κώστα Μπουρούση και το “Βήμα” έδωσε η Τάμτα. Η δημοφιλής τραγουδίστρια μίλησε για τη ζωή της, την απόφαση να κάνει μία τεράστια στροφή στην καριέρα της για τα παιδικά της χρόνια στη Γεωργία αλλά και για τη νέα της δισκογραφική δουλειά.
Ήταν κάπως σαν παιχνίδι τα πρώτα χρόνια;
Καθόλου. Ειδικά τότε στη Σοβιετική Ένωση όλα αυτά δεν μπορούσαν να είναι παιχνίδι. Ήμασταν πειθαρχημένα παιδιά που δουλεύαμε πολύ για να δώσουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Υπήρχε μεγάλη έμφαση στη μόρφωση και τη μουσική παιδεία, οπότε μας αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρά, ίσως και παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε.
Πώς απέφυγες όμως να υπηρετήσεις στερεότυπα και κατάφερνες πάντα να βάζεις ένα στοιχείο δικό σου, κάτι πολύ διακριτό στη μουσική, στο στιλ και στις εμφανίσεις σου;
Γιατί υπήρχαν γύρω μου άνθρωποι που αντιλαμβάνονταν και καταλάβαιναν. Αυτό που κάνω σήμερα δεν είναι κάτι που δημιουργήθηκε σε μια νύχτα. Αυτή η Τάμτα που βλέπετε τώρα υπήρχε πάντα εκεί. Απλώς τώρα βγήκε έξω ολοκληρωμένη. Έκανα το coming out μου καλλιτεχνικά (γελάει).
Εκείνο που προσπαθούσα πάντα ήταν να βάζω ένα μικρό έστω, δικό μου λιθαράκι. Είτε μιλάμε για το look, είτε για τον τρόπο που παρουσίαζα κάτι. Δεν ήμουν ποτέ συμβατική από πάνω ως κάτω κι ας έκανα εμπορική ή γλυκανάλατη, όπως λένε, ποπ.
Χρειάστηκε να συγκρουστείς με ανθρώπους ή εταιρείες; Ήσουν μια νέα τραγουδίστρια που αναδείχτηκε μέσα από ένα talent show.
Όχι, γιατί ποτέ κανείς δε μου ύψωσε το δάχτυλο και ποτέ κανείς δε με υποχρέωσε να κάνω αυτό ή εκείνο. Υπήρχε πάντα πνεύμα ομαδικότητας και σεβασμού ανάμεσα σε μένα, τη δισκογραφική εταιρεία Minos/ Universal και τους συνεργάτες μου από το management erodios pr & management. Ποτέ αυτό που παρουσίαζα δεν ήταν εξολοκλήρου επιλογή του ενός ή του άλλου. Αλλά αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς.
Όμως άκουγα και εμπιστευόμουν. Όπως όταν για παράδειγμα μου έλεγαν ποιο τραγούδι μου είναι εμπορικό για το ραδιόφωνο και ποιο δεν είναι. Εφόσον έπρεπε να ζήσω και να βιοποριστώ από αυτή τη δουλειά, έπρεπε να παίζω στο ραδιόφωνο, έπρεπε να κλείνω live εμφανίσεις, οπότε υπολόγιζα πολύ την επαγγελματική γνώμη των άλλων. Αλλά δεν με καταπίεσαν. Μπορεί όμως εγώ να καταπίεσα τον εαυτό μου ανά στιγμές.
Είσαι ήπια σε μια χώρα όπου όλοι φωνάζουν.
Καλά και οι Γεωργιανοί μια χαρά φωνακλάδες είναι. Νομίζω ότι είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου. Και αυτό ίσως με βοήθησε να έχω πάντα ήρεμες και ωραίες συνεργασίες. Όχι ότι δεν έχουν συμβεί και στραβά. Αλλά αν με ρωτήσεις τώρα να σου πω πέντε άσχημα που έχουν γίνει σε συνεργασίες, αλήθεια θα δυσκολευτώ. Πρέπει να κάτσω να θυμηθώ ποιος δεν ήθελε να μπω στην αφίσα και άλλα τέτοια μικρά πράγματα που τώρα μου φαίνονται αστεία.
Εγώ ξέρεις τι θέλω; Να βγαίνω στη σκηνή και να τραγουδάω. Και να διασκεδάζω τον κόσμο. Γιατί μπορεί ο καλλιτέχνης ικανοποιεί τον εγωισμό του, όταν ανεβαίνει στη σκηνή, αλλά η αποστολή του είναι να δημιουργεί συναισθήματα στους ανθρώπους. Για να γυρίσω πάντως σε αυτό από όπου ξεκινήσαμε, δεν με βρίσκω καθόλου αγγελούδι με φτερά.
Καλός άνθρωπος στην ζωή, «The Villain» στη σκηνή. Αλήθεια, τι καθοδήγησε αυτή την αλλαγή σου;
Κάποια στιγμή ένιωσα ότι άκουγα περισσότερο τα θέλω των άλλων – είτε μιλάμε για συνεργάτες, είτε για το ίδιο το κοινό-, παρά τα δικά μου. Κατάλαβα λοιπόν ότι τα πράγματα είχαν αρχίσει να μπαίνουν με έναν τρόπο στον αυτόματο πιλότο. Επικρατούσε το τι «πρέπει να γίνει» και όχι το τι «θέλω να γίνει». Κι αυτό άρχισε να στοιχίζει στη δημιουργικότητά μου. Ένιωσα ότι σκοτείνιαζα. Πρόκειται πάντως για μια ομαλή μετάβαση ή καλύτερα εξέλιξη.
Ξεκίνησε από το «Awake», ένα αγγλόφωνο EP, που κυκλοφόρησε λίγο πριν από την καραντίνα. Κι ύστερα ήρθε η πανδημία. Τι κάναμε όλοι τότε; Μείναμε ξαφνικά με τον εαυτό μας. Προσωπικά μου δόθηκε χρόνος με τον εαυτό μου, τον οποίο δεν είχα προηγουμένως. Μπορεί και ο χρόνος να είναι απλώς μια δικαιολογία. Τότε πάντως ξεκίνησε η συζήτηση και η ανάλυση με τον εαυτό μου. Τι κάνεις; Γιατί το κάνεις; Και ομολογώ ότι οι απαντήσεις που έδωσα σε αυτές τις εσωτερικές ερωτήσεις, με απελευθέρωσαν.
Το ρίσκο δε σε φόβισε;
Θες να είμαι ειλικρινής; Καθόλου. Ήταν απλά μια απόφαση. Βρήκα ανθρώπους που καταλαβαινόμαστε και συνεννοούμαστε, που δε χρειαζόταν να εξηγήσουμε πολλά, όπως ο παραγωγός μου ο TEO.x3. Κι έτσι ξεκινήσαμε τη διαδρομή για το «Identity Crisis» εντελώς απελευθερωμένοι και χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας τι συμβαίνει στη μουσική σκηνή της Ελλάδας. Η ευτυχία και η ικανοποίηση που μου έδωσε αυτή η διαδικασία ήταν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Σκέψου ότι δεν υπάρχει κανένας στίχος που δεν έχει μια πολύ προσωπική αναφορά για μένα.
Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήσαμε και το «The Villain», το νέο μου EP μαζί με την ομάδα μου, τον ody icon, τον Αναστάσιο Τσόδρα, τον Dan Kjellberg και τον Ζήνωνα Γιάννη. Στο EP συμμετείχε η VASSIŁINA και η Βαρβάρα Αργυρού. Φτιάξαμε ένα music camp, ζήσαμε μαζί με τους δημιουργούς για 5-6 μέρες – εννοώ ότι κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε μαζί, μιλούσαμε, συζητούσαμε, λέγαμε τις ιστορίες μας- και έτσι γεννήθηκαν αυτά τα τραγούδια.
Αλήθεια, η μετάβαση από τα νυχτερινά μαγαζιά, από τα μπουζούκια σε ένα εναλλακτικό κλαμπ πώς ήταν;
Ήδη πριν από το «Identity Crisis» είχα πει ότι έπρεπε να βρω ένα χώρο διαφορετικό που να μπορεί να υποστηρίξει την αισθητική και τη φυσιογνωμία της μουσικής, να τολμήσω. Οπότε όταν κυκλοφόρησε το EP ξεκινήσαμε με την ομάδα μου αναζητούμε ένα underground, εναλλακτικό κλαμπ. Ο Γιάννης Κουτσαυτάκης, πολλά χρόνια συνεργάτης μου, έκανε την έρευνα και ο Φώτης Σεργουλόπουλος ήταν εκείνος που μας πρότεινε το SMUT, ένα κλαμπ που προσπαθεί να φέρει στοιχεία της βερολινέζικης τέκνο σκηνής στην Αθήνα. Η πρώτη απάντηση που πήραμε ήταν «όχι».
Κάναμε λοιπόν ένα δεύτερο ραντεβού, μοιραστήκαμε το όραμά μας και τι θέλουμε να κάνουμε και τους άρεσε. Ο ιδιοκτήτης του κλαμπ μάς έθεσε τα δεδομένα του συγκεκριμένου χώρου , όπως για παράδειγμα την αυστηρή πόρτα ή το γεγονός ότι μπαίνουν αυτοκόλλητα στις φωτογραφικές μηχανές των κινητών τηλεφώνων, κι ομολογώ ότι αρχικά ενθουσιάστηκα. Όμως αμέσως μετά άρχισαν οι αμφιβολίες.
Έχοντας δουλέψει 20 χρόνια με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο και σε συγκεκριμένους χώρους είχα μπει ασυνείδητα σε ένα καλούπι. Σκεφτόμουν ας πούμε «πώς θα γίνει promo, χωρίς κινητά και social media;».
Εντάξει, ωραία θα ήταν να τολμήσω και να δοκιμάσω κάτι νέο, αλλά όχι και να καταστρέψω τον εαυτό μου. Έτσι αποφάσισα να συνεργαστώ με ένα άλλο κλαμπ που δεν είχε τους περιορισμούς του SMUT. Όμως χρειάστηκε να περιμένουμε δυο μήνες για την έναρξη των live. Μέσα σε αυτό το διάστημα δεν μπορούσα να βγάλω το SMUT από το μυαλό μου. Αυτό που με τρόμαζε ήταν τελικά αυτό που ήθελα περισσότερο.
Η ανάγκη σου να μεταμορφώνεσαι, να αλλάζεις, να γίνεσαι μια άλλη από πού πηγάζει;
Μάλλον από την ευχαρίστηση που παίρνω και από τη δημιουργικότητα που υπάρχει σε όλο αυτό. Έχω ακούσει πολλές φορές να μου λένε πως όλες οι γυναίκες βάφονται και ντύνονται για να γίνονται πιο όμορφες ενώ εγώ είμαι όμορφη και κάνω τα πάντα για να ασχημύνω τον εαυτό μου. Συγγνώμη, αλλά εγώ με βλέπω όμορφη ακόμα και στην πιο edgy ή dark εκδοχή.
Θες να κοντράρεις το στερεότυπο;
Συμβαίνει υποσυνείδητα. Όταν το σκέφτομαι συνειδητά μου δημιουργούνται οι εξής απορίες… Ποιος έχει φτιάξει τα πρότυπα της ομορφιάς για την γυναίκα και ποιος θα πει σε μια γυναίκα εάν είναι όμορφη όταν η ίδια αισθάνεται καλά με τον εαυτό της; Ποιος θα πει σε έναν καλλιτέχνη/ τραγουδιστή πως θα πρέπει να εμφανίζεται, όταν η τέχνη για εμένα θα έπρεπε να είναι συνώνυμο της ελευθερίας. Νομίζω ότι ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια μου, από την μητέρα μου, η οποία είχε τρέλα να μην είμαι ίδια με τα άλλα κορίτσια. Μου έκανε διάφορα χτενίσματα, μου έραβε ρούχα, πάντα ήθελε με κάποιον τρόπο να ξεχωρίζω. Καταλαβαίνω πάντως ότι αυτό που κάνω τώρα δεν είναι κάτι που μπορεί να κατανοήσει εύκολα ένας μέσος θεατής, να ταυτιστεί μαζί του ή να αρέσει. Με την έννοια ότι δεν είναι συμβατικό.
Εσένα ποια είναι η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου;
Ακούω συχνά ότι η εμφάνισή μου δεν συνάδει με την ηλικία μου. Πραγματικά δεν τραβάω κανένα ζόρι. Με βλέπω σε όποια ηλικία θέλω και έχω για τον εαυτό μου όποια εικόνα θέλω. Ιδανικά θα ήθελα να ζήσω πολλά χρόνια, οπότε με φαντάζομαι και πώς θα ήθελα να είμαι στα 80 μου, με έχω όμως στο νου μου και ως 14χρονη. Ξέρεις, λόγω της πορείας της ζωής μου δεν έχω ζήσει φυσιολογικά. Αλλά θα μου πεις «τι είναι φυσιολογικό;». Εννοώ ότι ο περισσότερος κόσμος έχει μια παιδική ηλικία, γίνεται έφηβος, μετά φοιτητής, ζει λίγο ξέγνοιαστα, μετά ερωτεύεται, παντρεύεται, κάνει οικογένεια και παιδιά. Έχει ένα λίγο πολύ ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής. Εγώ έχω πολλά κενά. Αν επιστρέψουμε πάντως στην εικόνα μου, με βλέπω πολύ όμορφη, βλέπω ότι μεγαλώνω και μου αρέσω. Νομίζω ότι κρατιέμαι καλά.
Δε σε πήρε ποτέ από κάτω;
Όταν συμβαίνουν τα πράγματα, ακόμα κι από άμυνα μπορεί να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς γίνεται. Εκ των υστέρων, κοιτώντας πίσω συνειδητοποιείς. Πολλές φορές έχω αφηγηθεί σε συνεντεύξεις μου ότι όταν ήμουν μικρή στη Γεωργία στεκόμασταν στην ουρά για να πάρουμε ψωμί. Όμως ξέρεις κάτι; Ήμασταν παιδιά και παίζαμε, βρίσκαμε χαρά ακόμα κι εκεί. Τώρα που τα σκέφτομαι λέω «Χριστέ μου, τι έχουμε περάσει». Και κυρίως τι έχουν περάσει οι γονείς μας.
Νιώθεις ευγνώμων;
Πάρα πολύ. Όσο δεν πάει. Δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι χαρούμενη και περήφανη. Για ό,τι μας συμβαίνει – καλό ή κακό- δε φταίει κανείς. Το μεγαλύτερο ρόλο τον έχει ο εαυτός μας. Οπότε και ‘γω είμαι πια σε μια περίοδο που δίνω πόντους στον εαυτό μου. Νομίζω ότι η δική μου προσπάθεια, η επιμονή και η θέληση με έχει προχωρήσει στην ζωή.
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν εάν δεν είχες έρθει στην Ελλάδα;
Ποτέ. Και δεν έχω ιδέα πώς θα ήταν. Γιατί και στα σενάρια που έκανα μικρή για τον εαυτό μου, δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια αυτά που συνέβησαν τελικά στην ζωή μου. Αν μου έδειχνες τότε με κάποιο μαγικό τρόπο ένα βίντεο με το πώς θα ήταν ο εαυτός μου σε 20 χρόνια, δε θα σε πίστευα με τίποτα.
